Mijn hoofd werkt tegen. Onze verbouwing is een aanslag op mijn concentratie en energie. Het meeste werk wordt door bouwvakkers gedaan, terwijl ik in mijn kantoor op de eerste verdieping relatief rustig kan werken. Ik ben blij met mijn siliconen oordopjes. Maar toch functioneert het niet in mijn hoofd. Routineklusjes lukken nog wel, maar bij het creatievere schrijfwerk laat mijn hoofd me in de steek: een tekstschrijver met een writer’s block. Wat een stoffige ellende…

Maar uiteindelijk is de aannemer weg met zijn mannen en containers vol puin. Onze benedenverdieping bestaat niet langer uit drie ‘hokjes’ maar uit een mooie grote leefruimte. Met een leefkeuken die uitnodigt om lekker te kokkerellen. Het verfwerk doen we zelf, hadden we vooraf bedacht. Alleen komt dat nu slecht uit, want ik moet nog zoveel achterstallig schrijf- en denkwerk doen. Ik moet ook nog een blog schrijven, want dat is er veel te lang bij ingeschoten. Eenmaal goed bezig met de latexroller moet de stroom er een tijdje af en zit ik dus óók nog zonder radio. Maar dan voltrekt zich een wonder: in de stilte, slechts onderbroken door mijn eigen schildergeluiden, komt uit het niets weer ruimte voor ideeën. Ik bedenk opeens een goede slogan voor mijn klant en hoe hij zijn social media nog beter kan inzetten. 

Als de stroom weer aangesloten is, zet ik mijn radio uit. Want ik heb opeens een idee voor mijn nieuwe blog: tijdens het klussen werk ik hem al helemaal uit in mijn hoofd. Lichamelijke arbeid activeert blijkbaar mijn creatieve hersenhelft. Welke creatieve pareltjes had ik dan kunnen bedenken als we die verbouwing helemáál zelf gedaan hadden?